Maar hoe dan?

De kogel is door het kasteel: ik blijf nog een jaar weekendbeheerder van het kasteel en één van de bijzondere secundaire arbeidsvoorwaarden is dat ik op het terrein mag wonen. Ik deelde het heugelijke nieuws op twitter, waar ik veel van mijn dagelijkse kasteeldingetjes deel. Daar kwam vrij snel de vraag “Hoe ben je er eigenlijk verzeild geraakt, om daar te wonen?”. En omdat toch mijn ambitie was om weer wat meer te schrijven, maar gelijk een blogje.

In 2012 ben ik uitgevallen, gediagnosticeerd met een burn out. Ik moest van mijn therapeute drie dingen met een b: bewegen, buiten en iets wat ik vergeten ben. Ik ben als een idioot gaan fietsen. Er volgden een paar magere jaren met zonder werk, bijna geen geld en een abonnement op de ggz. Één van mijn therapeuten was een beeldend therapeut in Amerongen, dus dat deed ik op de fiets vanuit Wageningen. Een uurtje door de weilanden en het bos: geweldige fietstocht. Bij één van die fietstochten fietste ik langs het kasteel en dat bleek gewoon open te zijn. Aangezien ik net een museumjaarkaart had, ging ik maar naar binnen.

Een jaar later moest ik vanuit de participatiewet vrijwilligerswerk doen. En bij de vrijwilligerscentrale in Wageningen, zag ik een vacature bij kasteel Amerongen. Ik vroeg met nog even af of het logischer was om naar Doorwerth te gaan (even ver fietsen), maar bij regen lag daar de bushalte verder weg, dus het werd Amerongen. Ik begon in de winkel en in de winter was het daar zo rustig dat ik alle inzage exemplaren van de boeken heb gelezen. Mede op basis daarvan ben ik toen rondleider geworden. De sfeer in Amerongen was zo goed, dat ik steeds meer ging doen.

Toen de conservator, die op het terrein woonde, elders ging wonen, heb ik aangeboden om dan in het weekend wat van de beheerstaken op te pakken, zodat hij niet zeven dagen per week naar Amerongen hoefde. Dat heb ik een jaar gedaan en toen werd er een jong beheerders stel gevonden. Ik bleef rondleiden en kreeg inmiddels (tijdelijk) werk. Toen het jonge stel een kind verwachtte, konden ze niet in het huisje blijven wonen. Aangezien ik nog steeds tijdelijk en parttime werk had, bood ik aan de weekenden weer te doen. Als tegenprestatie mocht ik dan de weekenden in het huisje op het terrein logeren.

Na twee maanden kreeg ik weer een tijdelijke klus bij de gemeente Wijk bij Duurstede. Ik doe nog steeds alles op de fiets en bij het fietsforensen van Wageningen naar Wijk begon het met wel zwaar te vallen dat ik langs een plek fietste waar ik ook een bed had staan. Sindsdien woon ik ongeveer fulltime op het kasteel en houd ik ook in de avonduren een oogje in het zeil.

En nu mag ik dus nog een jaar blijven. Mijn ambitie is te blijven fotograferen en wat meer te schrijven over mijn ervaringen. Dus. Stap één is gezet.