Ik ben terug. Ik was gehackt, kreeg geen medewerking van mijn host, ben verhuisd, kreeg het druk door werk, maar de behoefte om te schrijven bleef. En daar moet het dus nu om gaan. Schrijven. En foto’s. En…
Zodra ik begin met het inrichten van mijn blog begint het te spoken in mijn hoofd.
“Maar ik probeer ook elke dag een zwartwit foto te maken op insta, dan moet dat ook een plekje krijgen. En wat ik schilder. En mijn twitter feed. Oh en ik moet categorieën bedenken. En iets met SEO en statistics.”
Nee. Terug naar de basis. Een plaatje en een verhaaltje.
Een bijkomend nadeel van het hele hacken en verhuizen verhaal, is dat ik alle blogjes die ik in de afgelopen 15 jaar geschreven heb kwijt ben. Mooie herinneringen zijn nu alleen nog maar herinneringen. Ik vind het een beetje erg, maar ook wel prima. Het past mooi bij de vergankelijkheid van het leven.
