Ik heb van die nachten dat ik zo veel en ingewikkeld droom dat ik moe wakker word. Ik heb meerdere therapeuten gehad die dromen dachten te kunnen uitleggen, maar op mijn dromen liepen ze nog wel eens vast. Ik droom soms complete actiefilms, maar soms droom ik vooral ook heel architectonisch. Dan kan ik heel precies de gebouwen of omgevingen beschrijven waar ik in mijn droom ben. Eén therapeut die een Jungiaanse uitleg wilde geven, keek me na mijn verhaal een keer heel moeilijk aan en zei toen “Maak er maar een tekening van”.
Vannacht had ik een actiedroom en het was een heftige. Ik was in Nijmegen in een wijk met jaren tachtig flatjes. Ik zat in een auto en we hadden overleg. Er zou een beschieting komen en de oorzaak van die beschieting lag bij een kapper en zijn blonde vriendin, maar leek ook direct met mij te maken te hebben. Ik begreep niet zo goed hoe ik in het plaatje paste, want ik kon me niet met de blonde vriendin én niet met de kapper identificeren.
De schietpartij brak los en ik vluchtte de auto uit een appartementencomplex in. Ik kwam in het appartement van iemand in een rolstoel terecht en dat had als groot voordeel dat het balkon een rolstoelhelling had. Daardoor kon ik de uiterwaarden in vluchten. Ik zag dat achter mij het zwembad naast het appartementencomplex beschoten werd.
In de uiterwaarden verschool ik me in het hoge gras om mijn strategie te bepalen, maar de schutters kwamen mijn kant op, dus ik moest vluchten. Ik wilde naar links, want daar zou ik in de stad uit komen en daar ging de trein naar Arnhem. Maar de stad was niet veilig. Ik kon alleen maar naar rechts, maar daar was alleen maar de bushalte naar Beuningen. Beuningen was wel veilig, maar dan stond ik in Beuningen. Wat moest ik daar en hoe zou ik dan naar Wageningen komen?
Die vraag was de druppel, toen werd ik badend in het zweet wakker.
