Regelmatig verzucht ik dat ik een heel raar leven heb. Ik kom soms op plekken terecht die ik me niet kan voorstellen, ontmoet mensen die bijzonder zijn, verzand in rare situaties, zeg, uiteraard, de vreemdste dingen op het verkeerde moment, kortom, mijn leven is van alles, maar in ieder geval niet saai. Het raarste wat ik ooit deed, was naaktmodel zitten voor Peter Greenaway (van The Cook, the Thief, his Wife and her Lover). En nee, die foto’s deel ik niet online. Laatste had ik een week met een raar contrast.
Begin juni opende op het kasteel de nieuwe themarondleiding “Help, de keizer komt!” over de anderhalf jaar die de Duitse keizers op Amerongen logeerde na de Eerste Wereldoorlog. Omdat ik door werk niet extreem betrokken was bij de voorbereiding was ik niet bij de formele opening. De dag erna zou er een feestje zijn van een bestuurslid en het was nog onduidelijk hoe dat zou lopen, dus ik was daar als flexibele rondleider ingepland. Ik wist dat het chique volk zou zijn, dus ik had nette kleren klaar liggen. Alleen ging ik de avond ervoor door mijn enkel, dus droeg ik onder mijn rokje een paar Reebok hardloopschoenen (dat ik die heb is al raar). Het privé-feestje bleek een familiebijeenkomst van de Hohenzollerns zelf te zijn. Dus leidde ik de hoge Duitse adel rond en brabbelde daar wat bij in het Engels. Ik maakte daarbij natuurlijk wat Annemieke blunders. Het klonk bijna alsof ik wilde zeggen dat alle Europese adel het met elkaar deed, maar ik bedoelde natuurlijk dat de banden binden de Europese adel sterk zijn. En ik vertelde over de memoires van één van de nazaten van ons kasteel “zo leuk om te lezen hoe het is om op te groeien op een kasteel…. nou ja, voor mij is dat in ieder geval interessant”. Op zich was de hele gebeurtenis best een beetje raar om mee te maken. Ja natuurlijk het gewone mensen die ook gewoon naar het toilet gaan, maar ik had net zo goed een rare dag gehad als ik de hele dag was opgetrokken met kampers.
Wat het hele verhaal echt raar maakte, was dat ik drie dagen later mijn collega’s van de sociale dienst mijn ervaringsverhaal vertelde over hoe het is om aan de andere kant van de tafel te zitten bij de sociale dienst. Het contrast tussen prinsen en prinsessen die cynische opmerkingen maakten over het uitgavenpatroon van hun voorvader en de macht van ambtenaren bij de sociale dienst, liggen mijlen uit elkaar.
