Mijn huisje was ooit een schuur en heeft als voordeur een grote dubbele deur. Daar achter zit een “echte” deur: geïsoleerd, met raampjes en dubbelglas. Omdat dat deel van het huisje vrij donker is, heb ik de schuurdeur graag open staan om zo wat extra licht binnen te laten. De voordeur zit in het berceau, het beukenlaantje waaronder de adelijke dames wandelden om mooi wit te blijven. Nu wordt dat door de bezoekers van de tuin bezocht en loopt de tuinspeurtocht voor kinderen er doorheen.
Op de foto de deur, mijn fiets en een prachtige bos bloemen die voor me bezorgd was. Ik werk sinds kort weer voor de gemeente Wijk bij Duurstede en ik heb afgelopen dinsdag de belofte afgelegd zodat ik kan functioneren als plaatsvervangend griffier en commissiegriffier. Als mensen mijn carrière niet meer begrijpen: geen probleem, lukt mij ook niet meer. Voor die bijzondere gebeurtenis kreeg ik van de gemeenteraad deze bos bloemen. Ik was aan het werk, maar hij stond voor me klaar toen ik thuis kwam.
Omdat mijn huishoudelijke vaardigheden nog steeds niet heel erg indrukwekkend zijn en bezoekers redelijk bij mij naar binnen kunnen kijken als ik de schuurdeur open heb, had ik de bos als een soort afleiding prominent op tafel gezet.
Gisteren besloot ik halverwege de dag te gaan douchen. Omdat de trap en de badkamerdeur ook vlak voor de schuurdeur zitten, is even in je nakie naar beneden rennen er niet bij. Ik hoorde mensen in het laantje, dus ik bleef even boven staan. Het was een gezin met kinderen.
De vader: “Dit is het kantoor, ik zie een computer en een printer. Dit moet wel het kantoor zijn”.
Er staat geen computer en geen printer in het huisje.
Gelukkig ging het kind direct door “En een hele mooie bos met bloemen!”
Missie geslaagd!