Vroeger, toen ik nog in een musicalorkest speelde, namen mensen nog wel eens de moeite om me uit te leggen dat een musical zo onnatuurlijk is, mensen beginnen toch niet zomaar opeens te zingen of te dansen? Eh… jawel. Kennelijk hebben zij nooit bij de gemeente Wijk bij Duurstede gewerkt.
Laatste zeiden twee collega’s aan het eind van de dag bij wijze van afscheid tegen elkaar: “See you tomorrow”. Waarop ik reageerde met:
Mijn collega keek niet eens verbaasd en vulde mijn inzet gelijk aan met Cat Stevens.
Ik kende het nummer niet, maar door de laatste zin werd het voor mij bijna noodzakelijk om door te gaan:
Ik weet niet welke verheffende nummers ik allemaal zing tijdens mijn werk, maar een collega verzuchtte laatst: “Heb je daar ook al een liedje bij?”
Vandaag liep ik over de gang en een collega keek op van achter haar scherm, mijn directe reactie was om even goede jazz hands te laten zien, geen musical zonder jazz hands.
Ik dacht nog even dat ik knettergek was, maar gelukkig beantwoordde een collega mijn jazzhands met een eigen dansje.
Niet alleen mijn leven is een musical: hét leven is een musical.