Op mijn werk zoemde het bij de vrijwilligers over de film De Acht Bergen. Veel van de cultuurminnende kasteelvrijwilligers, beminnen ook de Italiaanse cultuur, dus hebben ze het boek (van Paolo Cognetti) gelezen en in een aantal gevallen zijn ze ook de Italiaanse taal aan het leren. Aangezien de ideale besteding van een druilerige maandagmiddag het kijken van een film in de bioscoop is, besloot ik De Acht Bergen te gaan zien.

De Acht Bergen gaat over Pietro (Luca Marinelli) die vrij eenzaam opgroeit in Turijn. Als hij een jaar of tien is, gaan het gezin op vakantie naar de bergen en daar leert hij Bruno Alessandro Borghi kennen. Bruno is het enige kind in het verlaten dorp en hij is vergroeid met de bergen. Pietro gaat met zijn vader wandelen in de bergen en al gauw gaat Bruno ook mee. Als de jongens puberen groeien ze uit elkaar en Pietro raakt daarna ook vervreemd van zijn ouders.

Als Pietro’s vader overlijdt, erft hij een vervallen huis in de bergen. Hij ontmoet Bruno weer en samen knappen ze het huis op. Ze pakken de vriendschap weer op, al zijn hun levens heel verschillend. Pietro’s liefde voor de bergen bloeit op en uiteindelijk beland hij in de Himalaya. Ondanks de afstand houdt de vriendschap stand.

De film gaat over een echte mannenvriendschap. Ik ben vrouw, heb twee zussen en ben alleengaand, dus het fenomeen mannenvriendschap is me niet erg vertrouwd. Met mijn vrouwelijk perspectief lijkt het allemaal vrij ongemakkelijk, maar toch is duidelijk dat het een diepe vriendschap is. Ik moest wel lachen om het eerste contact tussen de twee jongens. De moeder van Pietro doet haar uiterste best om talig contact tot stand te brengen. Alleen lijken de jongens totaal geen behoefte te hebben aan dat soort contact. Ik herken dit zo goed van vriendinnen met zonen die elkaar dan voor het eerst op mijn verjaardag ontmoeten.

Vroeger, toen ik een prille tiener was, gingen we met vakanties naar de bergen. Eigenlijk naar de Alpen: Oostenrijk, Zwitserland en nu ik zo in mijn geheugen graaf ook heel vaak in Italië. Het deel dat de vader van beide jongens door de bergen loopt, was voor mij een feest der herkenning: het achter elkaar aan sjokken, bij de moeilijke plekken aan het touw, de berghut en de rode isolatie veldfles. Ik had precies dezelfde.

Wat wel bijzonder is, is dat het een Belgische productie is. De film is geschreven en geregisseerd door Charlotte Vandermeersch en Felix van Groeningen. Er is niks raars aan Belgische films, maar alles is zo ontzettend Italiaans, dat je bij de aftiteling even vreemd zit te kijken. En eigenlijk is dat alleen maar een compliment.

De Acht Bergen is een heerlijke film om te kijken. Hij zit goed in elkaar, het is waanzinnig mooi gefilmd en het wordt nergens te zwaar. Ideaal voor een verregende maandagmiddag.