Gisteren heb ik de film Entre deux mondes gezien. Ik heb een Cineville pas, omdat het me gewoon heerlijk leek om zo maar naar de film te gaan. Bijvoorbeeld op maandagmiddag. Het was gisteren een druilerige maandagmiddag, dus ging ik naar de film.
Entre deux mondes is een Franse film over een journaliste die een concreet beeld wil krijgen bij de flexibele arbeidsmarkt, minimum loon en bestaansminimum. Ze trekt naar Caen, doet alsof ze net gescheiden is en gaat schoonmaakwerk doen. De essentie van de film is dat ze geraakt wordt door de saamhorigheid onder de vrouwen, ondanks de ellende. En of het de vraag is of ze zich daar op een fatsoenlijke manier weer van kan losweken. Spoiler alert: dat lukt niet.
Het begin van de film raakte me erg. Het solliciteren, de ambtelijke machine, de gewenste antwoorden, de zinloze cursussen, de professionaliteit van de ambtenaar: ik herken het allemaal. Ik realiseer me ook hoe het mij solliciteren dwars gezeten heeft dat ik deze patronen doorzie. Eén ding was mij duidelijk: geen baan waarmee ik zo hard moet werken, geen cent overhoud en geen energie over heb om dingen te doen die het leven voor mij de moeite waard maken. Ik ben dan ook dankbaar tot in het diepst van mijn tenen dat ik met mijn huidige constructie rond kan komen.
Lukt het de film om de thema’s die hij pretendeert aan de kaak te stellen ook daadwerkelijk te tonen? Mwah… De thema’s worden aangestipt en als je de “symptomen” herkent zitten ze er wel in. Maar het echte panische gevoel van niet rond kunnen, de energie van steeds weer jezelf moeten verkopen, wat de stress met je doet als je niet rond kan komen of als je niet weet wat er na je contract komt, het is allemaal ondergeschikt aan het grote verhaal van de saamhorigheid en de vriendschap.
Op zich is dat geen probleem, want je bent ook naar de bioscoop om de mooie dingen te zien en om niet alleen maar in ellende gezogen te worden. Wat mij voorlopig bezig zal houden is de vraag of geld een probleem is in relaties. Door mijn hele periode in schuldsanering, maar ook met pittige therapie en werkloosheid heeft me vriendschappen gekocht. Ik ben door alle drie de levensgebeurtenissen veranderd: ik geef niet meer om consumeren, ik ben blij met een fietstocht, heb geen problemen met wat anderen een sociaal-arm leven zouden noemen. Ik ben daar absoluut niet door vrienden op afgerekend, maar je merkt wel dat een ander uitgavepatroon lastig is in een vriendschap. De vanzelfsprekendheid waarmee de een geld uitgeeft en de ander die nooit terug kan uitgeven, het kan knagen aan een relatie. En dat is ook de vraag die blijft na deze film: is een vriendschap mogelijk als je leven zo anders is?
Overigens groots respect voor Juliette Binoche. Ik vind een acteur of actrice pas echt goed als je niet meer naar, in dit geval, Juliette Binoche zit te kijken. In de pauze zag ik en poster van een andere film hangen en mijn eerste reactie was “Hé! Dezelfde actrice als Marianne!”. Toen zag is dat de actrice van de poster Juliette Binoche was en ging ik er vanuit dat de aha-erlebnis er alleen was omdat ik Juliette Binoche ken. Ik keek de hele rest van de film en kwam er bij de aftiteling achter dat ik de hele film naar Juliette Binoche had zitten kijken. Dus. Zegt dit wat over mij of over Juliette Binoche?
