We hebben in Wageningen een heus jazzfilmfestival, dat wil zeggen samen met Oosterbeek en Arnhem. In Wageningen werden drie films vertoond en ik koos voor Ethiopique. De film is eigenlijk een soort Buena Vista Social Club, maar dan over Ethiopië. Ondanks het politieke regime beleefde het muzikale leven in Ethiopië begin jaren zeventig een ongekende bloei dankzij één man: Amha Eshete. Hij voerde min of meer illegaal soulplaten in, die Ethiopische muzikanten weer inspireerde tot het maken van eigen muziek, die weer door Eshete geproduceerd werden.
De opleving was kort en toen de Franse journalist Francis Falcetto de muziek in 1984 leerde kennen, was de Ethiopische muziekscene door een nieuw politiek regime alweer doodgebloed. In de jaren negentig besluit hij om de opnamen opnieuw uit te geven op het label Ethiopique.
In de film volgen we zowel Eshete als Falcetto die vertellen over hun herinneringen. De muzikanten zijn door het Derg regime verspreid over de wereld. In de film worden ze opgezocht en weer bij elkaar gebracht om samen muziek te maken.
De film is een combinatie van interviews, historische beelden, optredens en animaties. Dit werkt op zich goed. Een documentaire heeft de neiging wel heel veel pratende hoofden te worden, vooral als er niet heel veel historisch materiaal beschikbaar is. Door de afwisseling met animatie wordt de film toch levendig.
