Fijn! Weer een muziekfilm. Muzikaal gezien ben ik echt een twintigste eeuwer: muziek begint bij de Sacre en Bernstein hoort dus ook absoluut in mijn muzikale habitat. Er zijn een paar stukken waar ik echt dol op ben (Trouble in Tahiti en Prelude, Fugue en Riffs) en natuurlijk zijn de grote krakers ook tof.
Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest verwachten. Het is niet zo dat ik alles van Bernstein weet, maar ja, zo ongemerkt… Ik was ook een beetje bang dat het te veel aan de grote bekende Bernstein zou hangen en aan de roddels. Ik moet zeggen dat die twee zorgen volkomen onterecht waren. Of ik het nou een goede film vond. Tja. Nou. Ja. En nee.
Lenny en Felicia
De film draait om de relatie tussen Leonard (Bradley Cooper, die de film ook regiseert) en Felicia Montealegre Cohn (Carey Mulligan). Ik weet niet of ik dat nou echt het interessants van zijn leven vindt en als je door meer dan vijftig jaar relatie ragt, is dat ook wat oppervlakkig. Halverwege de film kreeg ik een beetje het gevoel dat we de privé 35mm filmpje van de Bernsteintjes zaten te bekijken. Wat ik goed vond is dat er geen blad voor de mond genomen werd wat betreft zijn homoseksuele relaties, maar dat dat ook niet een specifiek onderwerp was. Het was gewoon zo. Het had ook zijn secretaresse kunnen zijn. Alleen voor de kinderen worden de homoseksuele relaties verzwegen.
De relatie zelf is zeg maar zo’n relatie. Met ups en downs, waar zij zich aanpast tot ze niet meer kan. En dan gaat er één dood en dan is er intens verdriet. Zoals dat gaat in het leven zeg maar. Of ik ben gewoon niet zo goed in romantiek, dat kan ook.
Wat waanzinnig goed gedaan is, is het ouder worden van beide karakters. Ouder worden kan soms een beetje mis gaan in films, maar dat was hier geen probleem. Hetzelfde geldt voor het uiterlijk van een bekende persoon die nagespeeld wordt door een acteur. Ook dat was hier geen enkel probleem en volledig geloofwaardig.
Muziek
De muziek door de film heen was alom aanwezig, maar fragmentarisch. Op zich was dat niet erg, want er zaten relatief weinig echte meezingers in (behalve het triootje uit Trouble in Tahiti en de ouverture van Candide). En dat vind ik ook lovenswaardig: Bernstein is zoveel meer dan West Side Story. En de West Side Story was er wel, maar in een bijzin. Hoewel de film niet primair over de muziek gaat wordt er wel gemusiceerd in de film. Respect voor Coopers directie en voor het gebruik van gewoon goede muzikanten in plaats van acteurs met een instrument in hun hand. En… (jubeljubel) Alle muzikanten stonden deze keer gewoon op de aftiteling! Het kan dus wel!
