De titel zegt eigenlijk alles over de documentaire. Pissarro was meer de katalysator van het impressionisme, dan dat hij een groots schilder was. Hij had een mooie carrière, maar zijn echte kunst was het verzamelen, inspireren en motiveren van mensen. De hele documentaire bestaat eigenlijk uit variaties op dat thema. En ook de documentaire zelf is niet slecht, maar ook niet bijzonder.
Een van de dingen die me echt irriteerde bij het kijken van de documentaire, was de stem die de brieven van Pissarro aan zijn zoon voorlas: Engels met een zwaar aangezet Frans accent. Dat was het zo verschrikkelijk net niet, dat het echt zonde was. Het was natuurlijk een Britse documentaire, en Britten zijn niet zo van Orginalsprache.
Een groot deel van de nalatenschap van Pissarro ligt in het Ashmolean museum in Oxford en zij hadden de eerste helft van dit jaar een grote overzichtstentoonstelling. De Engelse documentaire ligt dus voor de hand, en hoe goed Engelsen ook in van alles zijn, deze documentaire kon me niet boeien.