The Old Oak

In een oud mijnwerkersdorp in het Noordoosten van Engeland, worden Syrische vluchtelingen onder gebracht in leegstaande woningen in een verpauperde wijk. Dat valt niet goed. Toch maken TJ (Dave Turner), eigenaar van de plaatselijke pub, en de jonge fotografe Yara (Ebla Mari) kennis met elkaar. Er ontstaat een vriendschap waarbij ze de handen ineen slaan om alle mensen die het moeilijk hebben in de wijk te helpen.

De autochtone bezoekers van TJ’s pub zijn niet van de vluchtelingen gediend en laten dat luid en duidelijk weten. TJ houdt ook het hoofd moeilijk boven water en durft niet te kiezen, niet voor voor de racisten en in eerste instantie ook niet voor samenwerking met de Syriërs.

De moraal van de film (regie Ken Loach) ligt er duimendik bovenop: negativiteit brengt je nergens, hoop en positiviteit brengen verandering. Het verhaal van de film is niet heel spannend en over het algemeen erg voorspelbaar. Is dit negatief? Ja, wel een beetje, maar een groot deel van de tijd zat ik toch met een grote grijns op mijn gezicht.

Ik denk dat een film als deze op dít moment nodig is. Ik merk aan mezelf dat ik positiviteit ook nauwelijks meer op kan brengen. Ik heb eindeloos bewondering voor de Duitse ‘Nie wieder ist jetzt’ demonstraties, maar ook daar is het uitgangspunt tegen zijn. Om de hand in eigen boezem te steken, ga ik proberen minder cynisch te zijn.

Ik blijf alleen met één prangende vraag zitten: waarom is TJ nooit op zoek gegaan naar de eigenaren van zijn hondje Marra?