Ik ben diep in mijn hart een 20ste-eeuwer en dan vooral uit het begin van de 20ste eeuw. Één van de dingen die ik heel jammer vind, is dat ik niet bij de première van Sacre du Printemps heb kunnen zijn en dat ik nooit de schok van toen zal kunnen ervaren omdat ik al te veel muziek en geluid van daarna ken. Soms vraag ik me ook af of ik als ik begin 20e eeuw geleefd had, niet ook gewoon iemand van een eeuw eerder geweest zou zijn. Dan had ik er gewoon schande van gesproken, net als ieder ander. Mijn huidige ik is en blijft dol op de Sacre.
Ik moest dus naar de expositie Futurisme en Europa in Kröller-Müller. Nu is Kröller-Müller één van de musea van mijn jeugd. Samen met Boijmans van Beuningen en het Openluchtmuseum horen ze bij mij en geven ze me een thuisgevoel. Bovendien is het vanaf hier goed fietsen, maar op de een of andere manier is de drempel toch hoog om erheen te gaan. Dus toen een vriendin voorstelde om naar Kröller-Müller te gaan, riep ik gelijk ja. Dat we met de auto gingen was even wennen. Vooral raar om zelfs geen witte fiets te nemen, maar gewoon voor de deur te parkeren. Ik denk alleen dat ik de rare ben in dit geval.
Ik vond het een fijne tentoonstelling. Heel veel losse fragmenten die ik kenden zijn nu met elkaar verbonden door meer kennis. Ik wist niet dat het futurisme in Italië begon, evenmin kende ik de grote invloed van film en fotografie op het ontstaan en de ontwikkeling van het futurisme. Ik was heel erg gecharmeerd van een schilderij van de vlucht van een zwaluw. Dit had nooit gemaakt kunnen worden zonder fotografie en film. Helaas is het me niet gelukt er een goede foto van te maken.
Verder was het een aangenaam weerzien met bekenden, verrassende nieuwe kennismakingen, maar soms ook de verdieping van werk van bekenden. Het tentoongestelde werk was divers. Niet alleen schilderkunst, maar ook fotografie, film, maquettes van interieurs, meubelstukken en kleding.
Het leukste vind ik eigenlijk wel dat “het” futurisme van begin vorige eeuw zowel nog steeds futuristisch, nog steeds modern én gedateerd is. En dat is eigenlijk een hele leuke mix.
Na de expositie binnen nog heerlijk een rondje beeldentuin gedaan. Daar vooral oude bekenden. En dan zie je het Rietveld paviljoen toch opeens anders. Is het futuristisch, modern of gedateerd? Of alle drie?
