Dat ik van klassieke muziek houd is voor bekenden geen verrassing. Het is eigenlijk een grotere verrassing dat daar zo weinig van terug te zien is op dit blog. Daar zijn een paar redenen voor. Ik speel minder dan voorheen, namelijk niet. Ik werk in het weekend en ik heb geen auto. Dat maakt in een orkest meespelen met contrabas een stuk ingewikkelder. En dat is oké, ik vermaak me prima soms mis ik het, maar niet heel erg. Door mijn kleine beurs ga ik ook bijna niet meer naar concerten. En ook dat geeft niet, want er zijn prima alternatieven. Zoals de de Digital Concert Hall van de Berliner Philharmoniker.
De Berliner en ik
Het begon eigenlijk met de film Rhythm is it uit 2004. Eén van de beste en één van de meest indrukwekkende educatieve projecten die ik heb gezien. In 2007 ging ik met Elise, die ik via het bloggen kenden door gemeenschappelijke liefde voor Kurt Weill, naar Berlijn om Die Sieben Todsünden te zien met Angelika Kirchschlager en Simon Rattle. Top concert. Ik was zo onder de indruk van het orkest en vooral hoe stil ze konden spelen. Het was echt irritant dat mijn buurman adem haalde. Ben later ook nog een keer met mijn ouders geweest toen ze Boulez, Bartok en Ravel speelden met Boulez zelf als dirigent (en Pierre-Laurent Aimard op piano). Uiteraard heb ik ook het Concertgebouworkest, het Gelders Orkest en vele andere Nederlandse orkesten regelmatig gezien. Alleen zij zijn geen Digital Concert Hall begonnen.
Digitaal
Ik ben natuurlijk altijd nogal digitaal geweest (hahaha, sinds het kon natuurlijk, ik ben geboren in het analoge tijdperk), dus ik kan me nog herinneren dat de Berliner met de Digital Concert Hall begon. Ik vond het zo’n geweldig project! Door druk werk, burn out, geldgebrek en allerlei andere redenen heb ik heel lang geen abonnement gehad, maar het is nu één van mijn culturele ankers, samen met de Cineville voor de bioscoop en mijn Museumkaart. En ik vind het zo heerlijk! Ik kijk weinig live, de meeste concerten zijn zaterdagavond om 19:00 en dat haal ik net wel/net niet als ik van mijn werk naar huis moet fietsen. Maar de archieven zijn geweldig!
Ik kan hier heel veel vertellen over de Digital Concert Hall, maar leuker is het om de documentaire daarover te kijken die de Berliner zelf gemaakt heeft. Hij is gratis, maar je moet wel een account aanmaken. Geen probleem, want daarna ben je toch verslaafd. Alles wat ze in de documentaire zeggen is waar: de combinatie van concerten, films, interviews en archief (inclusief verrassende speellijsten), maakt het een plek waar je echt bijna dagelijks kunt verdwalen.
Hoogtepunten
Het is een beetje raar om van hoogtepunten te spreken als je thuis op de bank zit, maar het is zo lekker om je thuis te laten verwennen met iets bekends en je te laten verrassen door iets nieuws. De in het filmpje genoemde kamermuziek uitvoering van Mahler 4 vind ik nog steeds bijzonder. Niet alleen vanwege de Covid herinneringen, maar ook omdat ik het zo leuk vind dat je door zo’n ander arrangement heel anders naar de muziek gaat luisteren. Ik heb deze versie al regelmatig afgewisseld met uitvoeringen met volledig orkest.
Ook het genoemde concert waar John Williams John Williams dirigeerde, de sfeer in de zaal, maar ook de bijna kinderlijke blijheid van John Williams dat hij daar stond en dat mocht doen. Ontroerend.
De kinderkerstprogramma’s vind ik ook altijd erg leuk en natuurlijk de interviews van muzikanten met dirigenten en solisten en de films.
Late Night Concerts
Waar ik elk seizoen weer naar uitkijk zijn Late Night Concerts. Een relatief kort concert waarin eigenlijk ruimte is voor alles. Ze worden gevuld door een artist in residence of een dirigent en de keuze voor repertoir en bezetting is eigenlijk helemaal vrij. De diversiteit is hierdoor groot: van historische uitvoeringen, tot modern en van formeel tot theatraal. Doordat de bezetting nooit volledig symfonisch is, krijg je als kijker veel meer zicht op de communicatie tussen de muzikanten. Het leuke is dat het plezier in het samen muziek maken er vanaf spat. En uiteindelijk is dat voor mij een groot deel van de essentie van muziek: samen iets maken dat in de lucht hangt en waar je samen van kunt genieten.
Kleine note to self: toch wat vaker ook wat schrijven over wat ik zie in de Digital Concert Hall…
