Ik ben nog steeds aan het proberen te begrijpen wat er gebeurd is deze week.
De feiten op een rijtje: dit weekend begon de kerst op het kasteel en maandagavond was er een bijzondere raadsvergadering bij de gemeente waar ik veel voor organiseerde. Ik heb me dus pak ‘m beet van donderdag tot en met maandagavond 23:30 uur het schompes gewerkt. Dinsdag ochtend om kwart voor 11 had ik een sollicitatiegesprek voor het werk dat ik deed bij de gemeente en om half twee wist ik dat ik het niet geworden was.
Kan gebeuren. Maar toch ben ik zelden zo kwaad geweest, heb ik me zelden zo misbruikt gevoeld. En het ging allemaal zo snel.
Wat pijn doet, is dat ik niet slecht functioneerde. In tegendeel. In ieder geval, dat is het idee wat ik kreeg. Deze sollicitatie was voor mij een kans om mijn leven weer een beetje op de rit te krijgen. De afgelopen jaren heb ik hard gewerkt: vrijwilligerswerk, werkervaringsplaats en van uitzendcontract naar uitzendcontract. Ik merk dat ik moe ben van het steeds veranderen, het steeds aanpassen. Emotioneel, maar ook fysiek. Doordat ik steeds terugval naar WW en bijstand kan ik me geen auto veroorloven. Fietsen en reizen met openbaar vervoer kost tijd en energie. Ik heb zelfs getwijfeld of ik de verlenging van mijn weekendbaan moest doen, of dat misschien te zwaar zou zijn, naast de baan bij de gemeente.
En opeens, poef, was het allemaal weg. Beloftes zijn misschien een groot woord, maar ik geloofde echt dat ik een streepje voor had bij deze sollicitatie. Toen bleek dat ik de baan niet gekregen had, werd ik zo kwaad, dat ik niet geluisterd heb naar de reden waarom niet. Eerlijk gezegd geloof ik ook niet dat die heel anders was dan bij voorgaande sollicitaties: een ander met een beter CV, ik ben overgekwalificeerd, ze geloven niet dat ik het lang zal doen, ze vinden dat ik vooral een CV heb waarmee ik X moet doen. Aanmatigend. Dat mensen je na één of twee gesprekken beter menen te kennen dan jij jezelf. Bovendien als ik bij X solliciteer vinden ze dat ik Y zou moeten doen en bij Y zou ik veel beter zijn in Z.
Mijn situatie was bij deze werkgever bekend. En ze konden me uit deze situatie halen. Het was een interne sollicitatie, dus waarschijnlijk heeft iemand met een baan nu een andere baan. Heel fijn voor hem of haar. Maar ik ben weer van de trap geflikkerd en kan weer van voor af aan beginnen.
Een ander gevoel dat blijft knagen is het gevoel dat ik goed genoeg ben om ad hoc in te vallen en gaten op te vullen, maar als het om het verdelen van banen aan komt, dan wordt ik zo makkelijk gepasseerd.
“Maar je hebt toch weer werkervaring op gedaan?”
Ja, weer nieuwe werkervaring. Mijn CV is een soort lappendeken van verschillende carrières die niets met elkaar te maken hebben. Nergens ben ik doorgegroeid naar waar ik eigenlijk gezien mijn leeftijd had moeten zijn. Dus als ik ergens solliciteer, dan is er altijd iemand wiens CV meer klopt dan het mijne. Ik heb er echt een hard hoofd in dat dit nog goed komt. Maar nu eerst de kerst en dan WW. Daarna maar eens kijken wat er op mijn pad komt. Ik geloof alleen dat ik de prioriteit moet gaan leggen bij wat ik leuk vind en me niet meer voor het karretje moet laten spannen van werkgevers en sociale dienst. Die zijn allemaal alleen maar bezig met hun eigen straatje.
Martin spaink
26 december 2019 — 19:33
Balen! En: klinkt heel bekend, ik heb dat liedje ook vaker gehoord. Tot ik genoeg kreeg van in de rondte solliciteren, krijg allemaal de hik, ik word eigen baas. Kan er nu verder even geen positieve draai aan geven, behalve dat ik je graag nog eens mee uur eten neem… Veel liefs en sterkte!
Amiek
26 december 2019 — 20:59
Eigen baas is bij mij al een keer niet goed gegaan, dus ben daar ook wat huiverig voor. Maar kijken wat het komend jaar brengt….